Οι Γερμανοί ξανάρχονται (Δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες της σύγχρονης Ελλάδας)

Ένα από τα πολλά "καλά" του λεγόμενου και "εθνάρχη" της σύγχρονης Ελλάδας Κων/νου Καραμανλή, ήταν και η είσοδος της χώρας στην τότε ΕΟΚ σημερινή ΕΕ ένα επίτευγμα με το οποίο πολλοί γέμισαν τις τσέπες τους αλλά και περισσότεροι έγιναν φτωχότεροι. Θα μου πείτε είναι ποτέ δυνατόν να ισχυρίζεσαι, ότι θα ήμασταν καλύτερα εκτός ΕΕ; Όχι δεν ισχυρίζομαι αυτό, δεν τρέφω αυταπάτες, αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι βρισκόμαστε κάτω από μια ιδιότυπη κατοχή και πάλι.

Η κατοχή αυτή δεν είναι στρατιωτική, αλλά οικονομική. Δυστυχώς η χώρα μας είναι ένα οικονομικό προτεκτοράτο της ΕΕ, στην ουσία δηλαδή των Γερμανών, γιατί ΕΕ ίσον Γερμανία. Η ΕΕ στην ουσία αποτελείται από τη Γερμανία, την Αγγλία και τη Γαλλία, οι υπόλοιποι διακοσμητικοί και οικονομικοί δορυφόροι των παραπάνω, έχουν μάθει να ζούν με τις επιδοτήσεις. Οι Γερμανοί έχουν το πάνω χέρι απο τους εσωστρεφείς Εγγλέζους (με τις ίντσες, τις λίρες και τα δεξιοτίμονα) και τους αντιευρωπαϊστές Γάλλους, το 4ο Ράιχ παιδιά είναι εδώ.

Εδώ στη χώρα μας έχουμε πάλι τους δοσίλογους και τους Γερμανοτσολιάδες, αυτούς που παραδίδουν, λες και είναι ιδιοκτησία τους, κερδοφόρες και κρίσιμες για τη χώρα επιχειρήσεις (ΟΤΕ) στους Γερμανούς. Σκύβούν το κεφάλι στους εκβιασμούς της ΕΕ, που με προτροπή των εδώ ιδιωτικών αεροπορικών εταιριών, απαγορεύουν την ενίσχυση από το κράτος της Ολυμπιακής.

Σε μια εποχή που η Αριστερά κοιτάει με το ένα μάτι το δογματισμό, εθνικισμό του ΚΚΕ και με το άλλο τον ελιτίστικο ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό του ΣΥΡΙΖΑ και που το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν υπάρχει πια, οι Γερμανοί, οι δοσίλογοι και οι Γερμανοτσολιάδες έχουν κάθε λόγο να τρίβουν τα βρώμικα χέρια τους.

Σαν Υστερόγραφο
Να να σας δώσω και τους στίχους από ένα τραγουδάκι που μου ήρθε έτσι τώρα και μου αρέσει πολύ:

Το εμβατήριο της σιωπής
του Λουκιανού Κηλαηδόνη

Μιλάω για κάποιους που ζήσανε αλλιώς

Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος

Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά

Που εκείνοι τα πιστέψαν για σωστά

Που δώσαν τη ζωή τους με λύπη με χαρά

Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν αριστερά

Και μ’ όλα αυτά που είδαν ρωτούν εντός κι εκτός

Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός

Μιλάω για κάποιες που ζήσανε αλλιώς

Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος

Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά

Που εκείνες τα πιστέψαν για σωστά

Που δώσαν την ψυχή τους που ήταν πάντα εκεί

Και τώρα μπαίνει σπίτι τους η πληροφορική

Που σπούδασαν παιδιά κι αυτές με χρέη και δανεικά

Κι αισθάνονται σα βλάκες ξαφνικά

Που δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί

Και τώρα σκοτάδι κι απέραντη σιωπή

Και δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί

Και κάποιος πρέπει κάτι να τους πει