Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας

Έχω την εντύπωση ότι το Ελληνικό μυθιστόρημα τα τελευταία χρόνια περνάει κρίση, δεν είμαι βέβαια ο ειδικός που θα κρίνει τα βιβλία από τεχνική άποψη αλλά τα κρίνω από την σκοπιά του αναγνώστη ο οποίος διαβάζει αρκετά βιβλία κάθε χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια ένα από τα λίγα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων με συνεπήραν, είναι η τριλογία του Γιώργου Μιχαηλίδη «Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας» που αποτελείται από τρία βιβλία

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας Ι

«Η μύηση»

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας ΙI

«Ο Λαβύρινθος»

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας ΙΙΙ

«Η Έξοδος»

Το βιβλίο με αφορμή έναν έρωτα παρουσιάζει ολόκληρο σχεδόν τον Ελληνικό εικοστό αιώνα αρχίζοντας από τη Μικρασιατική καταστροφή και τελειώνοντας στη μεταπολίτευση, μετά την πτώση της Χούντας. Άλλοτε μελό άλλοτε σκληρό, αλλά πάντα αντικειμενικό, βασισμένο σε ακριβή ιστορικά γεγονότα. Η ιστορία εκτυλίσσεται κυρίως στην Αθήνα και μάλιστα στο προσφυγικό προάστιο της Νέας Ιωνίας. Η περιγραφή είναι φοβερά γλαφυρή ιδίως για την περίοδο της Κατοχής και του μετέπειτα Εμφύλιου.

Όλα αυτά τα χρόνια το βιβλίο το έδωσα και το διάβασαν πολλοί, όλοι ενθουσιάστηκαν και συγκινήθηκαν, ιδίως άνθρωποι που έζησαν την περίοδο εκείνη (όπως η οικογένεια μου), μου είπαν ότι οι περιγραφές και τα γεγονότα είναι τόσο ακριβή που όταν τα διάβασαν ήταν σαν να τα ξανάζησαν.

Είναι ένα αφιέρωμα σε μια γενιά που σιγά σιγά μας εγκαταλείπει, στα παιδιά της Κατοχής, σε ανθρώπους που με αγώνες και θυσίες έφτασαν πολύ κοντά στο όραμα τους, αλλά προδομένοι και ταπεινωμένοι το έχασαν μέσα απ’ τα χέρια τους την τελευταία στιγμή. Να το διαβάσετε και μακάρι να το διαβάσουν και τα παιδιά σας.

Η Ελληνική τηλεόραση αλλά και το Ελληνικό σχολείο αγνοούν συστηματικά, τέτοιου τύπου βιβλία. Η μεν πρώτη μεταφέροντας συνήθως στην οθόνη διάφορα βλακώδη βιβλία, το δε δεύτερο με το απολιθωμένο αναλυτικό του πρόγραμμα δεν δίνει την ευκαιρία στους μαθητές να διαβάζουν ολοκληρωμένα βιβλία. Ίσως επιδιώκουν, ο λαός αυτός να αγνοεί τη σύγχρονη ιστορία του και να επαναπαύεται μόνο στις δάφνες του αρχαίου παρελθόντος του.