Οι Γερμανοί ξανάρχονται (Δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες της σύγχρονης Ελλάδας)

Ένα από τα πολλά "καλά" του λεγόμενου και "εθνάρχη" της σύγχρονης Ελλάδας Κων/νου Καραμανλή, ήταν και η είσοδος της χώρας στην τότε ΕΟΚ σημερινή ΕΕ ένα επίτευγμα με το οποίο πολλοί γέμισαν τις τσέπες τους αλλά και περισσότεροι έγιναν φτωχότεροι. Θα μου πείτε είναι ποτέ δυνατόν να ισχυρίζεσαι, ότι θα ήμασταν καλύτερα εκτός ΕΕ; Όχι δεν ισχυρίζομαι αυτό, δεν τρέφω αυταπάτες, αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι βρισκόμαστε κάτω από μια ιδιότυπη κατοχή και πάλι.

Η κατοχή αυτή δεν είναι στρατιωτική, αλλά οικονομική. Δυστυχώς η χώρα μας είναι ένα οικονομικό προτεκτοράτο της ΕΕ, στην ουσία δηλαδή των Γερμανών, γιατί ΕΕ ίσον Γερμανία. Η ΕΕ στην ουσία αποτελείται από τη Γερμανία, την Αγγλία και τη Γαλλία, οι υπόλοιποι διακοσμητικοί και οικονομικοί δορυφόροι των παραπάνω, έχουν μάθει να ζούν με τις επιδοτήσεις. Οι Γερμανοί έχουν το πάνω χέρι απο τους εσωστρεφείς Εγγλέζους (με τις ίντσες, τις λίρες και τα δεξιοτίμονα) και τους αντιευρωπαϊστές Γάλλους, το 4ο Ράιχ παιδιά είναι εδώ.

Εδώ στη χώρα μας έχουμε πάλι τους δοσίλογους και τους Γερμανοτσολιάδες, αυτούς που παραδίδουν, λες και είναι ιδιοκτησία τους, κερδοφόρες και κρίσιμες για τη χώρα επιχειρήσεις (ΟΤΕ) στους Γερμανούς. Σκύβούν το κεφάλι στους εκβιασμούς της ΕΕ, που με προτροπή των εδώ ιδιωτικών αεροπορικών εταιριών, απαγορεύουν την ενίσχυση από το κράτος της Ολυμπιακής.

Σε μια εποχή που η Αριστερά κοιτάει με το ένα μάτι το δογματισμό, εθνικισμό του ΚΚΕ και με το άλλο τον ελιτίστικο ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό του ΣΥΡΙΖΑ και που το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν υπάρχει πια, οι Γερμανοί, οι δοσίλογοι και οι Γερμανοτσολιάδες έχουν κάθε λόγο να τρίβουν τα βρώμικα χέρια τους.

Σαν Υστερόγραφο
Να να σας δώσω και τους στίχους από ένα τραγουδάκι που μου ήρθε έτσι τώρα και μου αρέσει πολύ:

Το εμβατήριο της σιωπής
του Λουκιανού Κηλαηδόνη

Μιλάω για κάποιους που ζήσανε αλλιώς

Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος

Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά

Που εκείνοι τα πιστέψαν για σωστά

Που δώσαν τη ζωή τους με λύπη με χαρά

Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν αριστερά

Και μ’ όλα αυτά που είδαν ρωτούν εντός κι εκτός

Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός

Μιλάω για κάποιες που ζήσανε αλλιώς

Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος

Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά

Που εκείνες τα πιστέψαν για σωστά

Που δώσαν την ψυχή τους που ήταν πάντα εκεί

Και τώρα μπαίνει σπίτι τους η πληροφορική

Που σπούδασαν παιδιά κι αυτές με χρέη και δανεικά

Κι αισθάνονται σα βλάκες ξαφνικά

Που δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί

Και τώρα σκοτάδι κι απέραντη σιωπή

Και δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί

Και κάποιος πρέπει κάτι να τους πει

Ανοιχτή Επιστολή προς αυτούς με τα κλειστά μάτια και τα θεόκουφα αυτιά

Αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ, κυρίες και κύριοι υπουργοί και βουλευτές, η ασημαντότης μου αποφάσισε με ταπεινότητα να σας αποστείλει την επιστολή αυτή, ώστε με την πρόταση την οποία εμπεριέχει να σας βγάλει από την δύσκολη θέση στην οποία τον τελευταίο καιρό βρίσκεστε λόγω των υπέρογκων μισθών και συντάξεων σας και του ότι, η χωρίς σεβασμό προς το πρόσωπο σας ελληνική κοινωνία ,επιχειρεί με οκτώ χρόνια εργασίας μόνο να σας βγάλει στη σύνταξη ενώ, κάποιοι άλλοι κατά πολύ λιγότερο προσφέροντες, λαμβάνουν σύνταξη 400 ευρώ σε 35 χρόνια εργασίας.

Η κατάσταση αυτή όπως μου είναι απολύτως κατανοητό σας δημιουργεί πολλά προβλήματα και σας περιθωριοποιεί μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Γιατί και σεις να μην είστε σαν τους υπόλοιπους Έλληνες δικαίως αναρωτιέστε; Πότε όμως το Ελληνικό κράτος αναγνώρισε την προσφορά, που σε σας είναι υπερπροσφορά, στο κοινωνικό σύνολο για να την αναγνωρίσει τώρα και να σας τοποθετήσει εκεί που αξίζετε.

Δεν θα καταχραστώ άλλο τον υπερπολύτιμο χρόνο σας και θα περάσω άμεσα στην πρόταση μου. Προτείνω λοιπόν δύο πράγματα:

• Ο μισθός που λαμβάνετε να υπολογίζεται με βάσει τις 5 τελευταίες φορολογικές σας δηλώσεις, πριν ασχοληθείτε με την πολιτική, όταν ασκούσατε το επάγγελμα σας. Θα εξάγεται ο μέσος όρος για τα 5 αυτά χρόνια από μισθούς και έσοδα από ελεύθερα επαγγέλματα που έχετε δηλώσει. Οπότε τέρμα τα σχόλια για σας θα ασκείτε το κοινωνικό σας έργο με το μισθό του επαγγέλματος σας. Να μερικά απλά παραδείγματα:

Ø Κύριε Κωστάκη τι επάγγελμα κάνατε πριν γίνετε πολιτικός; Τίποτα ανεπάγγελτος μηδενική δήλωση; Δεν θα λαμβάνετε ούτε σέντς σαν πολιτικός διότι απ’ ότι φαίνεται έχετε την δυνατότητα να ζείτε από άλλα εισοδήματα προσφέροντας αφιλοκερδώς στο κοινωνικό σύνολο.

Ø Κύριε Γιωργάκη πριν γίνετε πολιτικός, ζούσατε με το χαρτζιλίκι της μαμάς έτσι θα ζείτε και τώρα.

Ø Κύριε Προκόπη πριν γίνετε πολιτικός λαμβάνατε το μισθό καθηγητή Πανεπιστημίου αυτόν θα λαμβάνετε και τώρα.

Ø Κύριε Τάδε πριν γίνετε πολιτικός ήσασταν εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης θα εξακολουθήσετε να λαμβάνετε το μισθό του καθηγητή.

• Θα παραμείνετε στα ασφαλιστικά ταμεία που ήσασταν πριν γίνετε πολιτικοί και σ’ αυτά θα συνεχίσετε να καταβάλλετε τις εισφορές, όταν έλθει ο κατάλληλος χρόνος από αυτά θα πάρετε σύνταξη με τις ίδιες προϋποθέσεις όπως όλοι οι Έλληνες. Αν κάποτε σταματήσετε να ασκείτε το επάγγελμα του πολιτικού, θα επιστρέψετε στο επάγγελμα σας σαν να το ασκούσατε πάντα.

Θα μου πείτε τα έξοδα για να βγούμε, για να έχουμε γραφεία, παρατρεχάμενους, ρουσφέτια και τόσα άλλα; Η μια λύση είναι να μη βγείτε αν όμως θέλετε τόσο πολύ να προσφέρετε σ’ αυτόν τον τόπο αναλογιστείτε ότι η πολιτική όπως και η τέχνη θέλουν θυσίες.

Με απέραντο σεβασμό η ταπεινότης μου, προσκυνά το μεγαλείο σας.

Στον Παιδοψυχολόγο ... ρε ρεμάλι

Η νέα μόδα στο Ελληνικό σχολείο «ακούει» στο όνομα παιδοψυχολόγος και μαθησιακά προβλήματα.

Είσαι μαθητής τεμπελόσκυλο του κερατά και την μισή μέρα βλέπεις ξάπλα Prison Break και Lost και την άλλη μισή παίζεις WoW, CSS και χαζεύεις στο hi5, έχεις μαθησιακά προβλήματα και θα σε στείλουμε στον παιδοψυχολόγο. Πάει λοιπόν το ρεμάλι στον παιδοψυχολόγο, τον ψιλοδουλεύει, ο παιδοψυχολόγος δουλεύει τους γονείς, οι γονείς δουλεύουν το σχολείο και το σύστημα δουλεύει μια χαρά γιατί άλλοι επιτέλεσαν το καθήκον τους, άλλοι τα κονόμησαν και ο μαθητής βολεύτηκε γιατί έγινε τεμπέλης νόμιμος με χαρτί από το γιατρό.

Να σοβαρευτούμε λίγο και να σκεφτούμε ότι δεν μπορεί οι μισοί μαθητές ενός σχολείου να χρήζουν παιδοψυχολόγου, σε σπάνιες και ειδικές περιπτώσεις ναι, αλλά όχι για όλους,. Οι περισσότερες περιπτώσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν στο σπίτι και το σχολείο, απλά πράγματα είναι.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Το επίπεδο διαβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας ανέβηκε και η άνοδος αυτή έφερε μαζί της και τις ασθένειες του Δυτικού τρόπου ζωής, τα ψυχολογικά προβλήματα, την υπερπροστασία των παιδιών μας, τον φόβο των ασθενειών, τον φόβο της τρομοκρατίας, την ξενοφοβία κ.α. Χάσαμε τον αυθορμητισμό μας, χάσαμε την ανεμελιά μας, χάσαμε την τεμπελιά μας σαν λαός, δεν απολαμβάνουμε αυτόν τον υπέροχο καιρό που έχουμε στην χώρα μας πια, ανησυχούμε για οτιδήποτε και προσπαθούμε να ανεβάσουμε κάποιους περίεργους οικονομικούς δείκτες, με λίγα λόγια γίναμε «Σουηδοί».

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια είναι και ο παιδοψυχολόγος, που λύνει στο παιδί όλα αυτά τα προβλήματα. Είναι το παιδί τεμπέλης, άτακτος στο σχολείο, χώρισε η μαμά και ο μπαμπάς και συζεί ο μπαμπάς με την θεία της μαμάς και η μαμά με την αδελφή του μπαμπά για όλα έχει λύση ο τύπος αυτός. Όταν ήμουν μαθητής παιδοψυχολόγος ήταν η σφαλιάρα και μαθησιακό πρόβλημα η κλοτσιά, δεν λέω να δέρνετε τα παιδιά σας, αλλά λίγη αυστηρότητα στο σπίτι, αλλά και στο σχολείο θα έλυνε το 90% αυτών των προβλημάτων και απελευθερώστε λίγο τα παιδιά σας δεν χρειάζονται τόση υπερπροστασία, αφήστε τα και λίγο στο «δρόμο» (πάντα με το μαστίγιο και το καρότο) να δουν μόνα τους την πραγματική ζωή.

Αναρωτηθείτε γιατί τα παιδιά των μεταναστών στο σχολείο δεν έχουν ποτέ τέτοιου είδους προβλήματα, αυτά έχουν άλλου τύπου προβλήματα σοβαρότερα από αυτά που έχουν τα δικά μας μαμμόθρεφτα, αν θα βρουν να φάνε, αν οι γονείς τους θα έχουν δουλειά για να μπορούν να έχουν τα απαραίτητα. Μεγαλώνουν στο δρόμο, παίζουν κρυφτό, μπάλα και κάνουν ποδήλατο στην πλατεία, όπως μεγαλώσαμε εμείς και αντικρίζουν κατάματα τη σκληρότητα της ζωής εκεί «έξω» κάτι που εμείς στερούμε από τα παιδιά μας.

Μίκυ Μάους

Σχετικά με την επιστολή που έστειλε ο Μίκης Θεοδωράκης (πρώην υπουργός κυβέρνησης Μητσοτάκη) στην εκπομπή του Λαζόπουλου, με θέμα το λεγόμενο "Μακεδονικό" θα του απαντήσω με τους στίχους του τραγουδιού του Παύλου Σιδηρόπουλου "Μίκυ Μάους"

Ω Μίκυ, Μίκυ Μάους ευφυή!
Ω Μίκυ, Μίκυ άξιον εστί!
για πάρτι σου ένα rock'n'roll
με δώδεκα μετράκια από σολ

Μια τούρτα αλά κρεμ σοκολά
την ώρα που λες τα πολλά
που με χέρια ψηλά
το παίζεις ο Μπαχ και καλά

Με χρέος συμφωνίες τρεις
λαϊκοκλασσικιστής
ξερνώντας μ' έναν ήχο κοινό
το δήθεν μέγα μυστικό

Συνθηματολογίες επικές
σε πέντε νοτούλες γλυκές
για μέλλον πουλάς
αυτά που πουλιόντουσαν χθες

Δαυίδ με σφεντόνα από λα
στις νότες το παίζεις Γολιάθ
κι ενώ ο Τσιτσάνης παίζει καθιστός
εσύ το παίζεις μουσουργός

Κορίτσι μου κάτσε καλά
βρ' αγκάλιασέ με κι άστα πολλά
τα βρίσκαμ' ωραία ως τα χθες
και τώρα καλημέρα δε λες

Βρε πρόσεχε μ' αυτούς τους τρελούς
που τ' όνειρό τους είν' να μην ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν "ο σώζων λαούς"

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά κι απ' τα πολλά στα λίγα (Καλή τύχη Μαριέττα)

Τον τελευταία καιρό η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου, πρώην υπουργός Παιδείας και πρώην βουλευτής, περνάει δύσκολες ώρες λόγω ενός σοβαρότατου προβλήματος υγείας, το μόνο που μπορούμε να της ευχηθούμε είναι να έχει την καλύτερη δυνατή τύχη που γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Με την ευκαιρία αυτή θα πούμε δυό λόγια, για αλαζονεία και στημένη λεμονόκουπα.

Ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας από το 1821 και μετά καλείται να αναλάβει ένα υπουργείο με τεράστια σημασία και ελάχιστο μερίδιο από τον προϋπολογισμό. Αναρωτιέμαι ποιός έντιμος άνθρωπος παραμένει στο υπουργείο αυτό υπουργός για περισσότερες από τρεις μέρες, μέχρι δηλαδή να καταλάβει ότι πρέπει με τα ελάχιστα χρήματα και μέσα που διαθέτει, να κοροϊδεύει τον Ελληνικό λαό, ότι προσφέρει στα παιδιά του σωστή Παιδεία.

Η κυρία Γιαννάκου παρέμεινε σχεδόν τρία χρόνια υπουργός Παιδείας και με περισσή αλαζονεία χειρίστηκε σοβαρά εκπαιδευτικά θέματα. Προσπάθησε να αλλάξει προς το χειρότερο πράγματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνο τους μυστικοσυμβούλους της και όχι τους μάχιμους εκπαιδευτικούς και φοιτητές, προσπάθησε σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ να φτιάξει ιδιωτικά Πανεπιστήμια, απέτυχε σε όλα γιατί συνάντησε την οργανωμένη αντίδραση όλων των εμπλεκομένων.

Η κυρία Γιαννάκου με αλαζονικό τρόπο αντιμετώπισε δασκάλους, καθηγητές και μαθητές κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων τους, με φράσεις απαξίωσης και ψεύδη τους κατασυκοφάντησε στην κοινή γνώμη, ενώ γνώριζε το πενιχρό των αποδοχών τους, αλλά και τις απαράδεκτες συνθήκες με τις οποίες προσπαθούν να κάνουν με το καλύτερο τρόπο τη δουλεία τους.

Πρέπει όμως να εξάρουμε τον σωστό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το θέμα του βιβλίου της Ιστορίας ΣΤ Δημοτικού, ο οποίος βέβαια ήταν και ο λόγος που από αλαζών υπουργός μετατράπηκε σε στημένη λεμονόκουπα. Η κυρία Γιαννάκου τήρησε μια σωστή σταθερή θέση στο θέμα αυτό απέναντι στους γραφικούς και ανιστόρητους ΚαρατζαφεροΧριστοδουλοΨωμιάδηδες, οι οποίοι αυτοανακηρύχθηκαν επιστημονικοί κριτές σχολικών βιβλίων (δεν ασχολήθηκαν βέβαια και με τα λάθη των βιβλίων Μαθηματικών διότι εκεί τους πέφτουν κομμάτι δύσκολα). Τότε ήταν που ο αρχηγός αποφάσισε ότι η κυρία Γιαννάκου του έκανε ζημιά στις επερχόμενες εκλογές και την «άδειασε» στον κάλαθο τον αχρήστων σα στημένη λεμονόκουπα.

Ας αφήσουν τώρα λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα οι κύριοι αυτοί, η εκπαιδευτική κοινότητα θλίβεται πολύ περισσότερο απ' αυτούς για την κατάσταση της Μαριέττας.

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας

Έχω την εντύπωση ότι το Ελληνικό μυθιστόρημα τα τελευταία χρόνια περνάει κρίση, δεν είμαι βέβαια ο ειδικός που θα κρίνει τα βιβλία από τεχνική άποψη αλλά τα κρίνω από την σκοπιά του αναγνώστη ο οποίος διαβάζει αρκετά βιβλία κάθε χρόνο.

Τα τελευταία χρόνια ένα από τα λίγα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων με συνεπήραν, είναι η τριλογία του Γιώργου Μιχαηλίδη «Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας» που αποτελείται από τρία βιβλία

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας Ι

«Η μύηση»

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας ΙI

«Ο Λαβύρινθος»

Της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας ΙΙΙ

«Η Έξοδος»

Το βιβλίο με αφορμή έναν έρωτα παρουσιάζει ολόκληρο σχεδόν τον Ελληνικό εικοστό αιώνα αρχίζοντας από τη Μικρασιατική καταστροφή και τελειώνοντας στη μεταπολίτευση, μετά την πτώση της Χούντας. Άλλοτε μελό άλλοτε σκληρό, αλλά πάντα αντικειμενικό, βασισμένο σε ακριβή ιστορικά γεγονότα. Η ιστορία εκτυλίσσεται κυρίως στην Αθήνα και μάλιστα στο προσφυγικό προάστιο της Νέας Ιωνίας. Η περιγραφή είναι φοβερά γλαφυρή ιδίως για την περίοδο της Κατοχής και του μετέπειτα Εμφύλιου.

Όλα αυτά τα χρόνια το βιβλίο το έδωσα και το διάβασαν πολλοί, όλοι ενθουσιάστηκαν και συγκινήθηκαν, ιδίως άνθρωποι που έζησαν την περίοδο εκείνη (όπως η οικογένεια μου), μου είπαν ότι οι περιγραφές και τα γεγονότα είναι τόσο ακριβή που όταν τα διάβασαν ήταν σαν να τα ξανάζησαν.

Είναι ένα αφιέρωμα σε μια γενιά που σιγά σιγά μας εγκαταλείπει, στα παιδιά της Κατοχής, σε ανθρώπους που με αγώνες και θυσίες έφτασαν πολύ κοντά στο όραμα τους, αλλά προδομένοι και ταπεινωμένοι το έχασαν μέσα απ’ τα χέρια τους την τελευταία στιγμή. Να το διαβάσετε και μακάρι να το διαβάσουν και τα παιδιά σας.

Η Ελληνική τηλεόραση αλλά και το Ελληνικό σχολείο αγνοούν συστηματικά, τέτοιου τύπου βιβλία. Η μεν πρώτη μεταφέροντας συνήθως στην οθόνη διάφορα βλακώδη βιβλία, το δε δεύτερο με το απολιθωμένο αναλυτικό του πρόγραμμα δεν δίνει την ευκαιρία στους μαθητές να διαβάζουν ολοκληρωμένα βιβλία. Ίσως επιδιώκουν, ο λαός αυτός να αγνοεί τη σύγχρονη ιστορία του και να επαναπαύεται μόνο στις δάφνες του αρχαίου παρελθόντος του.

42*300/100 = 151 + Κουκοδήμος

Η ισότητα του τίτλου είναι η εξίσωση της Δημοκρατίας μας και των πολιτικών μας. Κατα τα άλλα ανησυχούν για τη δράση των bloggers και ισχυρίζονται ότι τους εκβιάζουν και τους συκοφαντούν.

Οι ίδιοι όμως δεν μας εκβιάζουν με ψευτοδιλήμματα ακυβερνησίας και αυτοδυναμίας; Οι ίδιοι δεν είναι που συκοφαντούν τη δημοκρατία κυβερνώντας, ενω τους καταψηφίζουν 6 στους 10 Έλληνες; Οι πολιτικοί των μεγάλων κομμάτων, με τους εκλογικούς νόμους δεν είναι που έχουν μετατρέψει τη Δημοκρατία μας σε μονοκομματικό κράτος, αφου οι 151+Κουκοδήμος ψηφίζουν στη Βουλή οτιδήποτε απαιτεί το κόμμα;

Οι κύριοι πολιτικοί φοβούνται τα blogs, γιατί όμως; Διότι βέβαια δεν μπορούν να τα ελένξουν όπως τις εφημερίδες και την TV. Οι bloggers δεν είναι δημοσιογράφοι (το άλλο ... "στήριγμα" της Δημοκρατίας μας) και δεν τα "παίρνουν".

Ας αρκεστούν οι πολιτικοί μας στο να διαβάζουν τα blogs (καλό είναι αυτό), μπας και καταλάβουν οτι η υγρασία δεν είναι πάντα βροχή!

Υ.Γ.
Θα παρακαλούσα να μην μάθετε στα παιδιά σας την εξίσωση της Δημοκρατίας μας, μάθετε τους απλώς να σκέπτονται και θα καταλάβουν.

Και το όνομα αυτού ... ΠΑΤΜ

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ μακριά από εδώ σε μία μεγάλη φάρμα ζούσε ένας άρχοντας. Ο άρχοντας αυτός είχε μεγάλη φαμέλια με γυναίκα και πολλά παιδιά, αλλά ήταν τσιφούτης και δύστροπος. Στη γυναίκα και τα παιδιά του δεν έδινε τίποτα., γυρνούσαν όλη μέρα από εδώ και από εκεί σα ζητιάνοι χωρίς γιατρούς, χωρίς δασκάλους και χωρίς κάποιος να ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Τον «παρά» που έβγαζε από τη φάρμα τον γλεντούσε με τους φίλους του και ότι περίσσευε τον έβαζε μέσα στο στρώμα.

Γύρω από τη φάρμα υπήρχαν μικρά κτήματα που ανήκαν σε κάποιους φουκαράδες γεωργούς που πριν λίγο καιρό είχαν εξασφαλίσει την ανεξαρτησία τους από τους μεγάλους τσιφλικάδες. Οι μικροκαλλιεργητές αυτοί, ήταν εξαρτημένοι οικονομικά από τον άρχοντα, αυτός έπαιρνε τη σοδειά τους και τη μεταπωλούσε, αυτός τους έδινε δάνεια στις κακοχρονιές, αυτός ήταν ο νονός και πολλές φορές πατέρας των παιδιών τους.

Ένα από αυτά τα κτηματάκια ήταν του Μάκη. Ο Μάκης πριν λίγα χρόνια παντρεύτηκε και έκανε ένα όμορφο αγοράκι, πήγε κατά την παράδοση στον άρχοντα, με τεμενάδες και πεσκέσια, να του ζητήσει να γίνει νονός του παιδιού του. Ο άρχοντας δέχτηκε ευχαρίστως να γίνει νονός και ρώτησε το όνομα του παιδιού

- Αλέξανδρος είπε ο Μάκης

- Αλέξανδρος ξέχνα το είπε ο άρχοντας.

- Μα άρχοντα μου αυτό τ’ όνομα αρέσει σ’ μένα και τη γυναίκα μου, γιατί;

- Από δω και πέρα τ’ όνομα Αλέξανδρος τέρμα. Τον τελευταίο γιο μου τον ονόμασα Αλέξανδρο και άλλος δεν θα λέγεται έτσι είπε ο άρχοντας.

- Αλλά τι πειράζει να λέγεται και ο δικός μου έτσι ρώτησε παραξενεμένος ο Μάκης.

- Άκου να δεις αν τον πεις και συ Αλέξανδρο φούντωσε ο άρχοντας, αύριο μεθαύριο μπορεί να ‘ρθεις να μου πάρεις και το δικό μου το παιδί επειδή θα ‘χουν το ίδιο όνομα.

- Μα όχι άρχοντα μου ποτέ δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Είμαι ένας φτωχός άνθρωπος, πως θα το κάνω αυτό; Είμαι εξαρτημένος από σένα σου χρωστάω είναι δυνατόν να μπορώ να πάρω το παιδί σου είπε ο Μάκης.

- Τέρμα είπε ο άρχοντας το παιδί Αλέξανδρο δεν θα το πεις. Αν πας αλλού και το βαφτίσεις Αλέξανδρο αλίμονο σου, θα σου τα κόψω όλα και θα πω και στους άλλους άρχοντες να σε θάψουν, κατάλαβες ρε. Άστο για λίγο καιρό μην του δώσεις κανένα όνομα και βλέπουμε.

- Μα παιδί χωρίς όνομα γίνεται άρχοντα μου ρώτησε κατάπληκτος ο Μάκης.

- Γίνεται πως δε γίνεται, πες τον για την ώρα ΠΑΤΜ, Προσωρινό Αλέξανδρο του Μάκη.

- Τι όνομα είναι αυτό άρχοντα μου, πως θα τον φωνάζουμε ΠΑΤΜ όλοι θα γελάνε με τα’ όνομα αυτό.

- Λοιπόν τελειώσαμε, βαφτίζεται ο δούλος του θεού ΠΑΤΜ, άντε δρόμο τώρα είπε εκνευρισμένα ο άρχοντας.

Τα χρόνια πέρασαν ο ΠΑΤΜ μεγάλωσε χωρίς να έχει βαφτιστεί ακόμα. Όλοι βέβαια τον φώναζαν Αλέξανδρο και μόνο όταν ο άρχοντας ήταν μπροστά τον έλεγαν ΠΑΤΜ. Όλα αυτά τα χρόνια ο άρχοντας και ο Μάκης είχαν βάλει τον παπά μεσολαβητή να τους βρει ένα όνομα που ν’ αρέσει και στους δύο. Έβρισκε λοιπόν ο παπάς κάτι περίεργα ονόματα, Μεγαλέξανδρος, Νέος Αλέξανδρος, Μικρός Αλέξανδρος που πάντα σε κάποιον από τους δύο δεν άρεσε και έτσι το παιδί έμενε χωρίς επίσημο όνομα.

Έπρεπε να βρεθεί άμεσα λύση, ο ΠΑΤΜ θα πήγαινε στο στρατό και ήταν ανάγκη να έχει ένα κανονικό επίσημο όνομα, γιατί ο στρατός ονόματα του τύπου ΠΑΤΜ δεν τα «σηκώνει», το παιδί έπρεπε να βαφτιστεί κανονικά. Η κατάσταση όμως στη φάρμα του άρχοντα όλο και χειροτέρευε, ο άρχοντας αντί να φροντίζει για τη μόρφωση και την υγεία των παιδιών του είχε σαν κύρια έννοια να βρει όνομα στον ΠΑΤΜ και σαν δεύτερη τα οικονομικά γιατί το στρώμα ξεφούσκωνε, οι φίλοι έφευγαν και πολλοί από τους άρχοντες της περιοχής ήδη συμφωνούσαν με τον Μάκη για το όνομα του παιδιού.

Το τι έγινε τελικά δεν θα σας το πω γιατί θα το δείτε στο μέλλον μόνοι σας. Πάντως ένα είναι σίγουρο, άρχοντες που παραμελούν τη φροντίδα των παιδιών τους και ασχολούνται με το πώς θα ονομάσει ο ένας και ο άλλος το παιδί του, τέλος καλό δεν έχουν.

Υ.Γ.

Πατριώτες στις μέρες μας είναι αυτοί που φροντίζουν να μορφωθεί ο πολίτης σε αξιοπρεπή σχολεία, είναι αυτοί που φροντίζουν να υπάρχουν σωστά νοσοκομεία, είναι αυτοί που φροντίζουν να μη υπάρχουν συμβασιούχοι που ο κάθε «χοντρός» εκμεταλλεύεται, είναι αυτοί που φροντίζουν να πάρουμε σύνταξη εν ζωή, δεν είναι αυτοί που με «επιδότηση» της Ε.Ε. αγοράζουν ψήφους από τους πυρόπληκτους (για το φίλο GrBase), δεν είναι αυτοί που για να φτιάξουν δρόμους και μετρό έπρεπε να στήσουν μια πανάκριβη Ολυμπιάδα, δεν είναι αυτοί που μας σκοτώνουν κάθε Σαββατοκύριακο στους δρόμους και μας ζητάνε και πανάκριβα διόδια από πάνω, δεν είναι αυτοί …

ΑΜΥΝΑ ΖΩΝΗΣ στην ποιότητα η Ελληνική Τηλεόραση

Ελληνικά σήριαλ στην τηλεόραση συνήθως δεν βλέπω για δύο λόγους ο πρώτος είναι ότι τα περισσότερα είναι φτιαγμένα στο ποδάρι, χωρίς σενάριο, χωρίς σκηνοθεσία και χωρίς ηθοποιούς και ο δεύτερος ότι οι κατασκευαστές τους νομίζουν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των τηλεθεατών είναι ηλίθιοι (άραγε είναι;) και από αυτούς θέλουν να αποσπάσουν υψηλό μερίδιο τηλεθέασης για να εξασφαλίσουν μερικά επεισόδια ακόμη ή και μια ακόμη σεζόν.

Κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να μεταφέρουν βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας στην τηλεόραση παλιότερα αρκετά επιτυχημένα τώρα τελευταία μαύρο χάλι.

Έλα όμως που υπάρχουν και εξαιρέσεις. Η ΕΤ1 προβάλλει κάθε Παρασκευή βράδυ το εξαιρετικό απ’ όλες τις απόψεις σήριαλ «ΑΜΥΝΑ ΖΩΝΗΣ». Το σήριαλ βέβαια πέρασε από χίλια μύρια κύματα μέχρι να βρεί το δρόμο του, μάλλον λόγω της ποιότητας του! Ξεκίνησε στη ΝΕΤ τον Οκτώβρη κάθε Πέμπτη, το φάγανε τα ποδόσφαιρα του ΟΥΕΦΑ και έκανε μόνο 3 επεισόδια μέχρι το Γενάρη και από τότε μετακόμισε στην ΕΤ1 αρχίζοντας πάλι από την αρχή .

Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη. Ο Πέτρος Μάρκαρης είναι ίσως ο καλύτερος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Ελλάδα, έχει γράψει τέσσερα βιβλία με ήρωα τον αστυνόμο Χαρίτο και μαζί με τον Ιταλό Αντρέα Καμιλλιέρι με ήρωα τον αστυνόμο Μονταλμπάνο και τον Ισπανό Μονταλμπάν με ήρωα τον ιδιωτικό αστυνομικό Πέπε Καρβάλιο αποτελούν ότι καλύτερο έχει να δείξει η αστυνομική λογοτεχνία της Μεσογείου, η οποία είναι τελείως διαφορετική από την Αγγλοσαξονική.

Στο σήριαλ πρωταγωνιστεί ο Μηνάς Χατζησάββας ο οποίος έχει αποτυπώσει με εκπληκτικό τρόπο τον αστυνόμο Χαρίτο τον μόνιμα καταπιεσμένο από την σύζυγο (Σοφία Σεϊρλή) με τα φοβερά γεμιστά. Εξαιρετικές όπως πάντα οι παρουσίες των Γιώτα Φέστα και Αντώνη Καφετζόπουλου, να μην ξεχάσω ... προσέξτε τον τύπο που κάνει τον βοηθό του Χαρίτου, τον Δερμιτζάκη απόλαυση!

Όαση μέσα στη σαβούρα της Ελληνικής τηλεόρασης, να το «τιμάτε» κάθε Παρασκευή, του αξίζει και όχι μόνο αγοράστε τα βιβλία των Μάρκαρη, Καμιλλίερι, Μονταλμπάν και διαβάστε τα, εγώ το προτιμώ.

Hang him high (Κρεμάστε τον ψηλά)

Προχθές ήμουν στο τρόλεϊ και περνώντας έξω από το Μέγαρο Μουσικής ο τύπος στο διπλανό κάθισμα αναφώνησε «δε μας χέζεις ρε Νταλάρα. Παλιομαϊντανέ!!!» γύρισα κοίταξα από παράθυρο και είδα να κρέμεται από ψηλά μια τεράστια αφίσα για μια συναυλία του Νταλάρα με θέμα το Ρεμπέτικο τραγούδι που θα γίνει στο Μέγαρο.

«Κάνετε λάθος κύριε» του είπα «δεν λέγετε Νταλάρας αλλά Νταράλας και θα τρίζουν για άλλη μια φορά τα κόκαλα του πατέρα του, του Λουκά». Ο άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του και δεν ξαναμίλησε.

Ο μουσικός Νταλάρας είναι ένας άψογος επαγγελματίας και είναι σίγουρο ότι και αυτή του η παράσταση θα είναι άψογα στημένη. Θα την παρακολουθήσουν πάλι οι γνωστοί «κουστουμάτοι και φραγκάτοι» που συχνάζουν στο ευαγές τούτο ίδρυμα, το οπόιο σημειωτέων έφαγε το πάρκο για να φτιαχθεί, αλλά και μερικοί ξέμπαρκοι στα φτηνά.

Την προσβολή προς το είδος αυτό του τραγουδιού και σε αυτούς που το αγαπάνε ο μουσικός Νταλάρας δεν την υπολογίζει. Το Ρεμπέτικο είναι λαϊκή μουσική και μάλιστα περιθωριακή λαϊκή μουσική δεν αντέχει ούτε κορδελάκια ούτε αφίσες έξω από μέγαρα ούτε τέτοιους χώρους αλλά ούτε τέτοιου τύπου κοινό.

Εμείς οι «λαϊκοί» το μέγαρο το γνωρίζουμε μόνο από το στίχο της αείμνηστης Ρίτας «απόψε δεν πάω μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο» και έπρεπε ο μουσικός Νταλάρας να το γνωρίζει αυτό.

Hang him high

Cartoon με ποδήλατο

Ο mister Φερέρ δήλωσε ότι του έδωσαν ποδήλατο για να πολεμήσει τανκ ξέχασε όμως να μας πει ότι μαζί με το ποδήλατο του έδωσαν και ένα παχυλό μισθό για να μπορέσει το ποδήλατο να το κάνει τανκ αλλιώς ποίος ο λόγος να πληρώνεται πλουσιοπάροχα;

Ο πρόεδρος μας κουβάλησε προπονητή Ισπανό με φάτσα που μου θυμίζει κάποιο cartoon (ποιο;) και τον εμφάνισε σαν μεσσία και σωτήρα της ΑΕΚ. Έφερε λοιπόν το cartoon στην ομάδα ότι λατινόφωνη σαβούρα βρήκε από τα αζήτητα της Ιβηρικής, αλλά με μεγάλη μίζα, έφερε και τον προσωπικό του φίλο από τα αζήτητα του Κόκαλη και έφτιαξε τη σούπα Σούπα νερόβραστη που στην αρχή κάτι έλεγε μα την άφησε να παραβράσει και εξατμίστηκε όλη και τίποτα δεν έμεινε.

Τώρα να πορευτούμε με προπονητή τον «Άγιο Ονούφριο» και αργότερα βλέπουμε τι ιδέα θα κατεβάσει ο glamorous πρόεδρος μας. Ας αφήσουμε τον «μακαριώτατο» να δούμε τι θα κάνει, έτσι ξεκίνησε και ο «λεμόνιας», το πρωτάθλημα να το ξεχάσουμε … τα τανκ δεν αστειεύονται!

Ο κύριος Πάγκακος

Ο κύριος Πάγκακος νιώθει ότι απειλείται, κάθε μέρα χάνει «ψηφαλάκια» αποφάσισε λοιπόν να τα μαζέψει πάλι με κάθε τρόπο.

Ο κύριος Πάγκακος έχει πολλά προσόντα είναι άνθρωπος σοβαρός βουλευτής, με κοιλιά και αμπελώνες, βοήθησε το δεξιό Σημίτη να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε κόμμα στα δεξιά της ΝΔ, χρημάτισε υπουργός του Σημίτη αλλά προ πάντως έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες γιατί αντιμετώπισε το ΤΙΠΟΤΑ και έχασε.

Ο κύριος Πάγκακος λοιπόν έχει άποψη και ασχολείται με την Αριστερά. Ο Τσίπρας του έπεσε βαρύς για το μεγάλο του στομάχι. Κάτσε ρε σου λέει μπας και το νιάνιαρο μας πάρει όλο το «χαρτί» και μετά θα πρέπει να κλείσουμε το σούπερμαρκετ και να ανοίξουμε πάλι το μπκακαλικάκι;

Θα πω στον κύριο Πάγκακο να μην ανησυχεί για το μέλλον, να ανησυχεί και να κοιμάται ανήσυχα μόνο για το παρελθόν του.

Η γέννηση

Άντε και να σας ζήσουμε αλλά το τι θα γράφουμε είναι πρόβλημα και μεγαλύτερο ποιός θα μας διαβάζει.

Εδώ λοιπόν θα σας γράφω για τα πάντα, πολιτική, υπολογιστές, ταινίες, μουσική, μπάλα(ΑΕΚΑΡΑ), τηλεόραση και ότι άλλο σκεφτώ οτι σας ενδιαφέρει.

Δεν θα είμαι ούτε πολυ τακτικός μα ούτε και πολύ λογοτέχνης, το πρώτο γιατί είμαι ψιλοτεμπέλης το δεύτερο γιατί έτσι θέλω!